Rozdział 1

Perspektywa Pauli.

* - Kocham cię, wiesz? - Uśmiechnęłam się szeroko i otworzyłam powoli oczy. Widok, jaki mi się ukazał był naprawdę uroczy. Maks leżał obok i głaskał mnie delikatnie po twarzy. Kiedy był blisko, czułam się bezpiecznie i dobrze. Jego obecność działała kojąco. 

- Wiem. - Odparłam i przysunęłam się jeszcze bliżej. 

- Co tak bez przekonania? - Udał obrażonego, przez co sprawił, że wybuchnęłam cichym śmiechem. Uwielbiałam te jego fochy, były przekomiczne. Talentu aktorskiego to on nie miał za grosz. 

- Och, a co mam zrobić by było przekonująco? - Zapytałam robiąc przy tym maślane oczy. Lubiłam te nasze bezsensowne rozmowy, poprawiały mi już i tak dobry humor.

- Nie powiem ci. Pomyśl. - Mruknął cicho i rzucił we mnie poduszką, którą trzymał. Na jego nieszczęście, dostałam prosto w twarz. 

- Nie żyjesz! - Krzyknęłam i natychmiast przystąpiłam do ataku. Wstałam, ponieważ lanie go leżąc nie było łatwe. Wzięłam w obie ręce jaśki i zaczęłam go nimi trzepać. Razem wariowaliśmy jak małe dzieciaki. Po kilku minutach bitwy zmęczyłam się i opadłam z powrotem na łóżko. 

- To jak będzie? Wiesz, że cię kocham czy nie? 

- Wiem. - Wyszeptałam i wpiłam się zachłannie w jego usta. Byłam naprawdę szczęśliwa. I taka cholernie zakochana.

- Paula do cholery! - Wrzasnął, a ja aż podskoczyłam ze strachu. Spojrzałam na niego niepewnie i cicho spytałam.

- Co? - To nie było zbyt mądre, bowiem jeszcze bardziej go wkurzyłam. Jego zazwyczaj blade policzki stawały się właśnie purpurowe. 

- Pytam po raz drugi, kim był ten brunet?! - Krzyczał jak nienormalny, a ja czułam, że pierwsze łzy napływają mi do oczu. 

- O czym ty mówisz, Maks? - Naprawdę nie wiedziałam o co zrobił tą awanturę. Z nikim przecież się nie umawiałam. Kochałam go i nigdy nie puściłabym go bokiem.

- O tym pacanie z Cropp'a! Widziałem jak flirtowaliście! - Słysząc to otworzyłam szeroko buzię ze zdziwienia. Czy jego już totalnie powaliło? 

- Przecież on tylko mówił, w którym kolorze mi lepiej. - Wyszeptałam i spuściłam wzrok. Miałam ochotę wyjść stamtąd i pobiec gdziekolwiek. Żeby tylko być teraz jak najdalej od Maksa. 

- Nie wierzę ci! - Złapał moją twarz w obie ręce i ścisnął ją mocno. Zaczęłam się wyrywać i mówić, że to boli. Na nic się to zdawało...

- Puść mnie! Maks, proszę. - I stało się. Łzy polały się ciurkiem po moich zaróżowionych policzkach. Przeginał. Przeginał i to bardzo. 

- Pewnie dajesz mu dupy jak się nie widzimy. - Warknął, a ja poczułam, że ogarnęła mnie dzika wściekłość. Właśnie w tym momencie moja cierpliwość się skończyła. Wyrwałam mu się i stanęłam przed nim cała równie czerwona jak on. 

- Za taką mnie masz, naprawdę?! Zawiodłeś mnie. Spieprzaj stąd. - Teraz to ja darłam się jak opętana. Nie mogłam na niego patrzeć. 

- Paula, ja... - Zaskoczony moim zachowaniem chciał coś powiedzieć, ale nie pozwoliłam na to.

- Nie rozumiesz? Wypieprzaj! Nie mogę na ciebie patrzeć! - Ponieważ nie ruszał się ani na krok złapałam go za bluzkę i po prostu wypchnęłam z pokoju. Zamknęłam drzwi i osunęłam się po ścianie na podłogę. To wszystko mnie przerosło. Nie mogłam już tak dłużej wytrzymać. 

- Paula kochanie, co się stało? Znowu się pokłóciliście? - Nie zauważyłam kiedy drzwi z powrotem się uchyliły. Mama patrzyła na mnie z taką troską. 

- Mamo, ja już nie wytrzymuję. Kocham go, ale on... On się zmienił, już nie jest tak jak kiedyś. - Wychlipałam i podeszłam do łóżka, na które rzuciłam się z płaczem. Mama nic nie mówiąc podeszła do mnie i po prostu mnie przytuliła. Była ze mną dopóki się nie uspokoiłam. 

[...]

Musiałam porozmawiać o całej tej sytuacji z Lilą. Tylko ona mogła mi pomóc. Tylko ona wiedziała o wszystkim. Była mi naprawdę potrzebna. Dlatego mimo późnej pory postanowiłam się do niej przejść. Nie mieszkała aż tak daleko, by mama robiła jakieś problemy. Po 10 minutach marszu byłam już pod domem przyjaciółki i... I zamarłam. 

Zobaczyłam samochód wyjeżdżający z posesji, który prowadziła Amelia! Czy ona zgłupiała?! Dopiero po chwili dotarło do mnie, że musiała jechać po dragi... 

- Niech to szlag. - Mruknęłam i pobiegłam za samochodem tak, aby blondynka mnie nie zauważyła. Dotarłam do jakiegoś starego magazynu, gdzie szczerze mówiąc bałam się przebywać. Widząc światło podeszłam bliżej. Zobaczyłam Lilę, jej głupiego chłopaka i jakiegoś gościa. 

- Pewnie dealer. - Mruknęłam cicho sama do siebie. Ponieważ wiedziałam, że przyjaciółka nic mi nie zrobi, wzięłam głęboki oddech i pewnie weszłam do środka. Cała trójka nawet na mnie nie spojrzała, tylko pobiegła do drugiego wyjścia. Postanowiłam chwilę poczekać i pokręcić się po magazynie. Nigdy wcześniej nie byłam w takim miejscu. Chodząc tak po starym pomieszczeniu zauważyłam leżącą w kącie latarkę. Niepewnie podeszłam tam i wzięłam ją do ręki. Działała. Ledwo, ale działała. 

- No, czas się rozmówić z wariatką. - Wyszłam i pokierowałam się od razu w stronę auta, które Lila zostawiła nieopodal. Kiedy byłam już na miejscu oślepiłam parę narkomanów, przez co musieli wyjść z samochodu. Kiedy blondynka stanęła przede mną zmrużyłam wściekła oczy i spojrzałam jej prosto w twarz.

- Czyś ty już do końca zwariowała? Znowu bierzesz?! - Wrzasnęłam, czym nieźle zdziwiłam i Lilę i tego przygłupa. Naprawdę mój krzyk jest aż taką rzadkością? 

* retrospekcja, wspomnienie sprzed kilku miesięcy

Od autorek: CZYTASZ - KOMENTUJESZ.

Bardzo nam na tym zależy :)